Jeden.

Powolnym krokiem z sportową torbą przewieszoną przez ramię, zmierzałam w stronę szatni. Dookoła mnie unosił się znajomy, mile kojarzący się zapach chloru i potu, które razem tworzył nienaganną harmonię. Obok mnie równo i rytmicznie kroczyła Little D. Oczywiście to nie jest jej imię a pseudonim, przezwisko jakie ta oto, niska blondynka zdobyła podczas obozu sportowego.

 Wzięło się ono od jej wzrostu i pierwszej litery imienia, Daphne. Cóż trzeba przyznać, że nie należało ono do najambitniejszych, jednak ona uwielbiała je nad życie. Kojarzyło się jej dzieciństwem, znajomymi, dobrą zabawą i ukochanym sportem, którym było pływanie.

Razem z Little D. od szóstego roku życia trenowałyśmy na pobliskim basenie. Ćwiczyłyśmy te głupie style i zasady, nadrabiałyśmy  tępo i poprawiałyśmy rytmikę naszych ruchów żeby za kilka lat, znaleźć się w tak owej sytuacji jaka miała dzisiaj miejsce. Żeby z uśmiechem kroczyć korytarzem, który był przesiąknięty wonią chloru, potu i innymi jeszcze niezidentyfikowanymi zapachami, które w tym momencie były dla nas najwspanialsze na świecie. Spojrzała na niską dziewczynę. Uśmiechnięta od ucha, do ucha, skocznym krokiem szła przed siebie. Jej blond kucyk w przezabawny sposób podskakiwał w rytm kroków, które robiła jeden za drugim.

Drzwi szatni były coraz bliżej nas. Wciągnęłam głęboko powietrze i nacisnęłam metalową klamkę. Kiedy drzwi uchyliły się lekko do naszych nozdrzy dotarła zdwojona dawka potu i chloru, natomiast do uszu doleciał gwar, który tworzyła pewna grupka wysportowanych nastolatek. Weszłyśmy do środka a dziewczyny zmierzyły nas uważnym wzrokiem, przerywając swoją jakże interesującą rozmowę.

-Hej – rzuciłam krótko a Little D. powtórzyła po mnie, jednak z większą sympatią.

Szybko przyjrzałam się dziewczynom, które znajdowały się w pomieszczeniu. Kilka z nich znałam z widzenia, parę kojarzyłam z treningów, a jeszcze nieliczne jednostki z gazet dla zapalonych sportowców. Niespiesznym krokiem podeszłam do szafki, na której widniał mój numerek identyfikacyjny. Otworzyłam ją i zaczęłam ściągać ubrania.

Dobrze wiedziałam, że kilkanaście par oczu skupia swoją uwagę na moje osobie. Zapewne kilka z tych spojrzeń jest przesyconych nienawiścią, a kilka następnych podziwem. Jednak nic nie mogłam poradzić. Tak właśnie wyglądała rywalizacja. Gdy udało ci się kogoś pokonać o te kilka sekund on stawał się twoim wrogiem na zawsze. Może właśnie dlatego, ja i Daphne wybrałyśmy inne style pływania? Może nie chciałyśmy za kilka lat stać się dla siebie wrogami jak Biała Czarownica dla Aslana?  Sama nie wiem.

Jednak przyglądając się sprawie od strony bardziej techniczno –praktycznej niż prywatnej,  ja nigdy nie lubiłam narzuconych z góry regułek, zasad według, których miałam postępować i pewnie dlatego zawsze startowałam w kategorii stylem dowolnym. Natomiast Little D. od zawsze stosowała się do zasad jakie narzuca system, była do nich przyzwyczajona. Twierdziła, że sama nie powinna decydować o tak istotnych dla niej rzeczach co pewnie było głównym powodem, który po kierunkował  ją w stronę kategorii zwanej Kraulem.

Oczywiście wielokrotnie zdarzało się, że próbowałyśmy swoich sił w innych kategoriach jednak nie sprawiały one nam takiej przyjemności, nie dawały satysfakcji ani wygranej.

Pół naga, ubrana w zielono-czarny strój stałam przy szafce i mocowałam się z kasztanowymi, długimi włosami, które jak zwykle robiły mi psikusy i nie chciały ułożyć się w przyzwoity kok. Zrezygnowana opuściłam obolałe już ręce i odwróciłam się w stronę Little D. zahaczając wzrokiem kilka dziewczyn, które napotkawszy moje spojrzenie odwracały się udając jak to bardzo pochłania je dyskusja, której dotychczas nie prowadziły. Dziecinada.

-Daph? – zwróciłam się do przyjaciółki z uśmiechem – Pomożesz mi je ułożyć? – zapytałam i podeszłam do dziewczyny. Dobrze wiedziałam, że mi nie odmówi, zawsze mi pomagała.

-Jasne, chodź tu – rzuciła krótko i wstała z ławki kończąc wiązanie swojego blond warkocza. Wzięła ode mnie kilka wsuwek i gumkę, po czym zaczęła majstrować to i owo przy moich niesfornych kosmykach. Nie minęło pięć minut, kiedy odsunęła się na niewielką odległość, zmierzyła mnie uważnie i powiedziała:

-Viola! Gotowa?

-Jasne – rzuciłam krótko, złapałam okularki i czepek, które leżały obok sportowej torby i czekały aż będę mogła je założyć. Mój niewielki bagaż wrzuciłam do szafki, zamknęłam ją dwa razy sprawdzając czy nikt nie będzie mógł dostać się do jej zawartości pod moją nieobecność i przewieszając identyfikator przez szyję ruszyłam za dziewczyną w stronę wyjścia na basen.

Jak narzucały zasady każda zawodniczka czy też zawodnik, który startował w turnieju miał obowiązek, przed wejściem do wody, przez minimum pięć minut schłodzić swoje ciało do temperatury, która panowała w pływalni. Jeszcze nigdy razem z Little D. nie odstąpiłyśmy od tej regułki zapisanej małą pochyłą czcionką w regulaminie i za każdym razem z zaciśniętymi oczami i ustami moczyłyśmy się w wodzie, której temperatura było sporo niższa niż, temperatura naszych ciał.

Po pięciu „regulaminowych” minutach z głębokim oddechem wyszłyśmy spod strumienia wody, który już nie był tak zimny jak na początku. Złapałyśmy się za ręce i delikatnie popychając szklane drzwi weszłyśmy do wielkiej pływalni, które zawsze robiła na nas ogromne wrażenie.

Oczywiście zaskakującym faktem nie był widok basenu podzielonego na siedem części, wypełnionego po brzegi wodą czy też niski głos mężczyzny, który rozbrzmiewał z głośników objaśniając reguły dzisiejszego konkursu. Uważałyśmy to za normalną sprawę, nic wielkiego. Bardziej jednak nasz podziw rozbudzała liczna widownia, fotoreporterzy czy też stolik wypełniony medalami i pucharami, które może za kilka godzin będziemy odbierać stojąc na jednym z trzech stopni zwycięskiego podium. Kto wie.

Rozejrzałam się uważnie po publiczności w poszukiwaniu znajomych twarzy rodziców, jednak moje wysiłki poszły na marne, ponieważ jedynymi znajomymi rysami i sylwetką jakie zauważyłam były te należące do Toma, starszego o trzy lata brata, Little D.

-Jeszcze ich nie ma – usłyszałam znajomy głos i zwróciłam się w jego stronę. Daphne trzęsła się cała z zdenerwowania.

-Spokojnie, dojadą – pocieszyłam ją i przytuliłam najmocniej jak potrafiłam na świecie. Dobrze wiedziałam, że w tym momencie rzeczą, której najbardziej potrzebowała była obecność najbliższych.
- UWAGA! UWAGA! UWAGA! Wszystkie osoby zakwalifikowane do kategorii w stylu dowolnym proszone są o podejście do JURY, które przydzieli wam grupę oraz tor! – na sali rozległo się ogłoszenie mężczyzny.

-Idę – odsunęłam się od dziewczyny i spojrzałam na jej twarz. – Życz mi szczęścia – dodała z lekkim uśmiechem.

-Jak zawsze będę trzymać kciuki – uścisnęłam ją jeszcze raz po czym poprawiając czepek ruszyłam w stronę stoiska JURY.

Młody, przystojny mężczyzna podał mi karteczkę, na której widniało moje imię i nazwisko oraz informacje odnośnie pozycji startowej jaką miałam przyjąć. Wyglądało na to, że startowałam w grupie pierwszej na siódmym torze.

-Niech to szlag! – krzyknęłam widząc jak beznadziejną pozycję mi przydzielono.

Nigdy nie lubiłam pływać na torach zewnętrznych, gdyż były one najmniej praktyczne i wygodne. Mniejszy ruch wody czy też brak motywacji spowodowany brakiem rywala po jednej stronie, dawały mniejsze szanse na wygraną.

Powoli podeszłam do stopnia, z którego za chwilę miałam skoczyć do wody i zapominając o całym świecie przepłynąć te dwanaście basenów. Założyłam okularki na oczy, kilka głębokich wdechów i…

Nagle poczułam jak ktoś łapie mnie za łokieć. Odwróciła się gwałtownie gotowa odpyskować coś namolnej osobie, jednak szybko ugryzłam się w język. Moim oczom ukazał się wysoki umundurowany mężczyzna, policjant.

-Możemy porozmawiać panno Lee-Palmer? – zwrócił się do mnie po nazwisku.

-Tt… - zawahałam się chwilę. – Tak oczywiście. – zeszłam ze stopnia i stanęłam naprzeciwko mundurowego. – O co chodzi?

- Podkomisarz John Rogers, proszę za mną – powiedział mężczyzna i wyprowadził mnie na korytarz gdzie w towarzystwie innego policjanta siedziała zapłakana Little D. i blady jak ściana Tom.

-Co się dzieje?! – krzyknęłam przerażona tym widokiem.

-Spokojnie, proszę usiąść i zachować spokój – narzucił podkomisarz a ja grzecznie usiadłam na plastikowym krzesełku. – Około godzinę temu, na trasie pomiędzy Dublinem a Santry doszło do wypadku – zaczął mundurowy a ja wstrzymałam oddech – Samochód osobowy marki Volvo wpadł pod tira, czworo pasażerów zginęło na miejscu – zakończył swój oficjalny monolog a ja przyglądałam mu się z niedowierzaniem.

-Nie rozumiem – wydusiłam po chwili.

-Pani rodzice oraz państwo Morgenstern zginęli w wypadku samochodowym – uprościł wypowiedź drugi policjant, który dotychczas nie udzielał się w rozmowie.

-To nie możliwe… - wyszeptałam czując jak wnętrzności podchodzą mi do gardła.

-Przykro mi, najbliższa rodzina została już poinformowana, Pani wujek powiedział, że przyleci najwcześniej jak będzie mógł… - mówił dalej jednak ja już nie słuchałam. Przed oczami z których powoli spływały w dół łzy miałam twarze rodziców, wszystkie wspomnienia te smutne i szczęśliwe z nimi związane pojawiały się jak film, który tylko ja mogłam oglądać.

_____________________________________

I oto jest pierwszy rozdział! Tak wiem, nudny jak flaki z olejem jednak postanowiłam, że muszę wszystko dokładnie opowiedzieć jak widzę tą historię. Wiem, że czekacie na chłopców ale proszę o chwilę cierpliwości! Oni lada moment się pojawią! :)

Jeżeli wam się podoba to proszę komentujcie, ponieważ to wiele dla mnie znaczy :)

Następny rozdział już niebawem, może jutro gdyż aktualnie jestem chora i nie mam nic innego do roboty.

Pozdrawiam.