Osiem.

Chociaż należałam do ludzi, którzy nie lubią zakazów, rozkazów i nakazów, chociaż lubiłam się postawić zasadom, to dzisiaj, postępując wbrew sobie, na lekcji języka angielskiego, potulna jak baranek zachowałam spokój do końca zajęć. Sama nie wiem, dlaczego tak robiłam. Nie chciałam już pierwszego dnia mieć problemów? A może nie chciałam robić cioci i wujkowi jakichkolwiek kłopotów z powodu mojego nieokrzesanego charakteru, kto wie?

Znudzona „Iliadą”, którą nauczyciel przez czterdzieści pięć minut namiętnie wygłaszał, powolnie się oddalając zawitałam do krainy marzeń i rozmyślań w żadnym stopniu niezwiązanych z nudną lekturą. Może wyda się to trochę dziwne, jednak moje myśli, skupiły się dookoła osoby wysokiego bruneta o czekoladowych tęczówkach. Młody, przystojny i wysportowany - jak zapewne większość chłopaków w tej szkole – Zayn. Z szerokim uśmiechem, który przyprawiał o gęsią skórkę ideał, który z niewiadomych mi przyczyn zainteresował się właśnie mną, dziewczyną, która stara się być niezauważalna, chociaż chyba trochę jej nie wychodzi…

-Ann, mówię do ciebie! – usłyszałam nade mną męski głos i podskoczyłam jak oparzona spoglądając na chłopaka, który widząc mój przestraszony wyraz twarzy zaczął śmiać się jak ostatni wariat.

-Bardzo śmieszne – spiorunowałam go wzrokiem i zaczęłam pakować książki, które przez całą lekcję leżały na ławce zamknięte.

-Uwierz mi, że nigdy nie zapomnę tego przestraszonego wyrazu twarzy – Tony próbował opanować śmiech jednak zbytnio mu to nie wychodziło.

-Jeszcze słowo a pożałujesz, że mnie przepraszałeś – wstałam z krzesełka i zwinnie wymijając chłopaka podeszłam do nauczyciela, który z zniecierpliwieniem wymalowanym na twarzy, czekał na naszą dwójkę.  

-Panna Lee-Palmer i kawaler Woodrow – powiedział w dość dziwny sposób akcentując nasze nazwiska.

-Tak? – powiedzieliśmy równo co sprawiło, że uśmiechnęliśmy się do siebie mimowolnie.

-Proszę o spokój – zdenerwowany nauczyciel wstał od biurka i zaczął krążyć po niewielkim podeście – Dobrze wiecie, że nie tolerują rozmawiania podczas lekcji i dyskryminacji nauczyciela – zaczął monolog, który nic dobrego nie wróżył – i chociaż jestem człowiekiem wyrozumiałym to nie pozwolę, żeby dwójka zakochanych nastolatków przeszkadzała mi w lekcji – spiorunował nas wzrokiem.

‘Dwójka zakochanych nastolatków?!’ pomyślałam i już miałam ochotę prychnąć coś wrednego do nauczyciela, kiedy w ostatniej chwili ugryzłam się w język.

-Ale… - zaczął chłopak jednak szturchnęłam go tylko w bok i spojrzałam wymownie.

-My przepraszamy, więcej razy się to nie powtórzy – przerwałam Tony’ emu, żeby nie zaczął jakiejś niepotrzebnej dyskusji.

-Oczywiście, że się nie powtórzy, jednak w tym momencie zasługujecie na karę.

-Za zwykłe gadanie?! – wrzasnął chłopak a ja ponownie szturchnęłam go w bok.

-Daruj sobie –wysyczałam przez zaciśnięte zęby.

-Woodrow, zachowuj się bo jak nie pohamujesz swoich nerwów to widzimy się u dyrektora – nauczyciel zaczął pakować swoje dokumenty – A więc, oboje macie mi na środę napisać esej na temat „Iliady” lub samego Homera, liczę na minimum dziesięć stron.

-Komputerowo? – zapytałam mając nadzieję, że nauczyciel nie zaprzeczy.

-Możecie komputerowo, jednak ostrzegam, ma to być praca indywidualna a nie pobrana z Internetu – zakończył i wyszedł z sali. – Żegnam państwa.

W milczeniu ruszyliśmy za nauczycielem. Nie miałam najmniejszej ochoty na siedzenie w tej nędznej klasie i Tony najwyraźniej też nie. Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się delikatnie.

-Jakoś damy radę – powiedziałam zatrzymując się przy swojej szafce.

-Nie napiszę tego, cholera! – wrzasnął i pięścią uderzył w rząd szafek. Kilka osób się obejrzało w naszą stronę z zaciekawieniem, jednak ja tylko zgromiłam ich wzrokiem i udając, że nic się nie stało powróciłam do rozmowy.

-Mamy dwa dni, zarwie się noc i się napisze…

-Tony! Chłopie, ile mamy na ciebie czekać? – przerwał mi niski męski głos, dochodzący zza pleców chłopaka. Wychyliłam się lekko i moim oczom ukazała się grupka trzech nastolatków w sportowych strojach. – Trening od dziesięciu minut trwa i trener zaczyna się wkurzać! Pośpiesz się – dorzucili nawet nie zwracając na mnie uwagi. Może bycie niezauważalną, wcale nie wychodzi mi tak źle?

-Ann, muszę lecieć na trening, przez tego nauczyciela zawalę drużynę i jeszcze lunchu nie zjem.

-To teraz jest przerwa obiadowa? – zapytałam słysząc wzmiankę o lunchu.

-No tak, nie widać jakie pustki na korytarzu? – rozejrzałam się po pomieszczeniu i rzeczywiście, mało kto w tym momencie przemierzał te strony – Dobra, idę. Do zobaczenia na następnej lekcji – dodał i ruszył w stronę sali gimnastycznej, natomiast ja odwróciłam się na pięcie i zaczęłam przegrzebywać szafkę w poszukiwaniu planu szkoły. Nie znałam jej zbyt dobrze a nie chciałam stracić przerwy obiadowej na szukaniu stołówki.

„Szkolna jadłodajnia”, jak nazwał stołówkę autor mapki znajdowała się na drugim końcu szkoły. Zarzuciłam torbę na ramię i ruszyłam w jej stronę. Czym bliżej znajdowałam się pomieszczenia, tym tłumy były większe. Przedarłam się przez grupkę piszczących dziewczyn, przeklinających chłopaków i całujących się par żeby cała zmęczona i nieogarnięta stanąć na środku dużego pomieszczenia, w którym znajdowało się około pięćdziesięciu okrągłych stolików i panował gwar jak na jakimś bazarze.

Przy jednym ze stolików zżyta paczka przyjaciół słuchała muzyki, dalej grupa cheerleaderek przeglądała jakieś kolorowe czasopisma o modzie i głośno dyskutowała. Przeszłam obok nich, zatrzymałam się przy kolejce i zaczęłam szukać portfela, w którym miałam schowane karnety obiadowe. Skupiona na tym co robię nawet nie zauważyłam jak ktoś stanął obok mnie.

-I co, zastanowiłaś się? – usłyszałam i podskoczyłam jak oparzona, spoglądając na chłopaka.

-Czy mówiłam ci już, żebyś nie zachodził mnie w ten sposób? – zapytałam i spiorunowałam go wzrokiem.

-Coś tam wspominałaś – wywrócił oczami i stanął za mną w kolejce.

Zmarszczyła delikatnie czoło i już miałam się odwrócić w stronę chłopaka, kiedy zauważyłam, że spora grupka ludzi przygląda się nam z zaciekawieniem. Nie rozumiałam tych spojrzeń. Przecież to, że byłam nowa nie mogło sprawiać, że aż tyle osób się mną interesuje.

-Mam coś na twarzy? – zapytałam chłopaka, a on wychylił się z kolejki i spojrzał na mnie badawczo.

-Wydaje mi się, że nie a wręcz, jestem tego pewien – odpowiedział i ponownie stanął na swoim miejscu.

-To dlaczego, ci wszyscy ludzie, się tak na mnie patrzą? – odwróciłam się w jego stronę mając nadzieję, że chociaż na chwilę uniknę spojrzeń namolnych obserwatorów.

-Zapewne dlatego, że jesteś nowa w szkole i… - zamyślił się na chwilę, jakby nie wiedział czy to co powie ma sens.

-I co? – ponagliłam go.

-Powiem, ale obiecaj, że kolejny raz nie stwierdzisz, że mam zbyt wysokie ego – postawił warunek a ja wywróciłam oczami.

-Nie wygłupiaj się tylko mów!

-I pewnie dlatego, że rozmawiasz ze mną – zmierzyłam go zaskoczonym spojrzeniem i po chwili zaczęłam się śmiać jak oszalała. Już przy pierwszym spotkaniu dało się stwierdzić, że chłopak wysoko się ceni, jednak w tym momencie jego narcyzm przybrał najwyższą notę. Tylko ciekawe czym to było spowodowane? Tym, że był zniewalająco przystojny? Nie, nie wydaje mi się. Przecież Tony, na przykład, niewiele od niego odstawał a nikt nie zwrócił nawet uwagi na to, że ze mną rozmawia. To może jest jakąś szkolną gwiazdką? Kapitan drużyny? Nie, przecież szkolna drużyna ma trening…

-Co cię śmieszy? – zapytał lekko podirytowany.

-Nie powiem bo obiecałam – odpowiedziałam starając się opanować śmiech.

-Czyli ty mnie naprawdę nie poznajesz? – uśmiechnął się szeroko a ja spoważniałam.

-A powinnam? – kolejny raz zmierzyłam go uważnym wzrokiem, jakbym chciała sobie przypomnieć, skąd się znamy. Jednak moje starania poszły na marne. Za żadne skarby świata nie mogłam sobie przypomnieć, abyśmy kiedykolwiek wcześniej się spotkali.

Widziałam jak uśmiech z jego twarzy znika i przeradza się w pewnego rodzaju zadumę nad tym jakiej odpowiedzi powinien udzielić.

-Właściwie, to chyba nie – powiedział i schował ręce do kieszeni – kupuj bo kucharka się niecierpliwi – dodał i spojrzał gdzieś w bok, kątem oka zauważyłam, że ciągle nad czymś rozmyśla jakby nie wiedział czy podjął dobrą decyzję.

________________________________________________

Jest wyczekiwana ósemka! Miałam ochotę napisać, że Zayn mówi Ann kim tak naprwdę jest ale się powstrzymałam. Niech myśli, że to normalny nastolatek, przynjamniej niech na razie tak myśli. Mam nadzieję, że dobrze zrobiłam, co?
Jak wam się podoba? Co wy na to? Czekam na szczere opinie!
A i mam jeszcze jedno pytanie, czy chcecie abym zrobiła zakładkę z opisami bohaterów? Ponieważ czasami się zastanawiam czy tak owa by się nie przydała, chociaż w prawdziwych książkach czegoś takiego nie ma. Bohaterów poznaje się z czasem z opisów itp. sama nie wiem... Muszę się z tym przespać :) ♥