Osiemnaście.

Rozlane mleko utworzyło na drewnianej podłodze nieciekawą plamę, miska leżała wywrócona do góry dnem przykrywając większość mojego śniadania a ja niczym ten głupi piesek, który służy za pseudo ozdobę samochodu, kiwałam głową na prawo i lewo. Chociaż nie, te pieski kiwają góra, dół, góra, dół. Dobra mniejsza.

Najważniejsze, że nie mogłam uwierzyć w to co się działo, nie mogłam zrozumieć dlaczego los się tak na mnie uwziął i rani mnie co chwilę. Kiedy tylko zaznaję szczęścia on zaczyna ze mnie kpić. Niszczy wszystko, rozwala na drobny mak jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie, jakbym była do tego stworzona, przyzwyczajona.

Jednak czy ktokolwiek na świecie został stworzony do cierpienia? Przecież każdemu należy się odrobina szczęścia, radości. Najwyraźniej jestem tym ułomnym przypadkiem, który nie zasługuje na bycie stale szczęśliwym. Podejrzewam, że wszechwiedzący obserwator, który widziałby moją reakcję popukałby się tylko w głowę i pomyślał: „Co ta laska odwala?! Dostała taki dar od losu, poznała wielką gwiazdę, a narzeka i wkurza się na bieg zdarzeń! Wariatka!”

Jednak, czy aby na pewno, darem było poznanie tego człowieka? Tak, racja wnosił on słońce do mojego szarego życia, sprawiał, że się uśmiechałam i miałam ochotę iść następnego dnia do szkoły nie obawiając się, że kolejny raz nazwie mnie ktoś narkomanką czy zabije swoim podłym wzrokiem. Przy nim czułam się taka pewna, żywa. Możliwe to dlatego, że nie znałam tej tajemnicy, tajemnicy jaką był zespół. W sumie to, dlaczego to całe One Direction dostało już u mnie metkę sekretu? Przecież, nikt tego przede mną nie zataił, gdyby tylko naszła mnie ochota, mogłam wpisać w wyszukiwarce internetowej nazwę tego całego boy bandu i dowiedzieć się o nim wszystkiego, jednak ja ich unikałam. Unikałam zarówno muzyki jak i informacji związanych ze światem wykonawców, światem, który od pewnego czasu stał mi się tak bliski. Praktycznie codziennie poznawałam historie z życia tej całej piątki. Słuchałam jak wiele razem przeżyli w sferze prywatnej, a nie zawodowej. Gdzie razem byli i co zobaczyli. Wiedziałam o nich więcej niż niejedna fanka, jednak tak naprawdę ich nie znałam. Chociaż, może byli ludźmi o dwóch twarzach? O obliczu dla publiki i dla przyjaciół?

-Tak więc panowie, już niedługo ma się pojawić wasza pierwsza płyta*. Pierwsze trzynaście piosenek, które w stu procentach są tylko wasze – z zamyślenia wyrwał mnie głos mężczyzny, który od dłuższego czasu przeprowadzał wywiad z moimi znajomymi, jeżeli mogę ich tak nazwać.

-O nie! – odezwał się lekko oburzony Liam, brązowooki chłopka, który siedział pomiędzy Malikiem a Horanem najwyraźniej w żadnym calu nie zgadzał się ze stwierdzeniem dziennikarza – Te piosenki są tylko przez nas śpiewane, oczywiście wkładamy w to sto procent siebie, jednak nie byłoby ich bez wielu osób, które nam ciągle pomagały i pomagają. Dziękujemy im wszystkim z całego serca, ponieważ bez nich nic by się nie udało. To nasze wspólne dzieło. – uśmiechnęłam się delikatnie. Zayn często powtarzał, że Liam jest człowiekiem honorowym, że nigdy nie owija w bawełnę i kiedy trzeba to potrafi przyznać się do prawdy. Mądry człowiek, który zawsze bierze odpowiedzialność za swoje czyny i słowa.

-No tak, ekipa pracowała zawzięcie w przeciągu kilku ostatnich miesięcy i jesteśmy pewni, że wasz krążek stanie się hitem zarówno w Anglii jak i na całym świecie – tym razem odezwała się kobieta, która dotychczas ginęła przy swoim towarzyszu, nie wdając się w rozmowę z chłopakami. – Fanki z zniecierpliwieniem czekają na premierę, ale też na czacie, który od rozpoczęcia programu jest dostępny zadają różne pytania, niekoniecznie związane z płytą. Na początku obiecaliśmy, że jeżeli zgodzicie się, to zostaną one zadane, więc czy chcielibyście na nie odpowiedzieć? Wszystko zależy od was – brunetka przeglądając coś w niewielkim tablecie, który spoczywał na jej kolanach wyczekiwała odpowiedzi chłopaków.

­-Zależy, jakie są te pytania… ­- zaczął Liam.

-E tam! Odpowiemy na wszystkie, spokojnie Liam  - Louis, który dotychczas tylko uśmiechał się głupio do kamery, przejął sprawę w swoje ręce.

-Właśnie, fajnie będzie – tym razem po pokoju rozszedł się głos szczęśliwego Irlandczyka, który delikatnym klepnięciem w ramię, chciał dodać otuchy przyjacielowi.

-Dobra, jak chcecie – Liam wywrócił oczami przystając na pomysł kumpli. Możliwe, że zachowywał się trochę zbyt poważnie jednak Malik zawsze powtarzał, że to właśnie on stara się trzymać zespół na ziemi, stara się żeby żaden z nich nie zrobił nic głupiego. Jest takim ojcem całej ekipy, ojcem który chce dobrze dla swojej rodziny.

-Tak więc… - kobieta podniosła wzrok znad urządzenia i przyjrzała się uważnie całej piątce. Po jej minie widać było, że wybrała już pytanie, które zadała jedna z fanek – Pierwsze pytanie zostanie skierowane do Zayna, gdyż pojawiło się on już kilkanaście razy na czacie… - spojrzała na bruneta a on tylko uśmiechnął się delikatnie i poprawiając swoją pozycję na kanapie, chciał pokazać, że jest gotowy aby udzielić odpowiedzi.

Moje serce, które od pewnego czasu latało jak szalone  w tym momencie zatrzymało się jakby z obawy, ze strachu czego jeszcze mogę dowiedzieć się o Zaynie z tego głupiego, porannego programu. Wciągnęłam głęboko powietrze i chwilowo wstrzymując oddech, w myślach ponaglałam brunetkę, która najwyraźniej swoim denerwującym przedłużaniem chciała zbudować tak zwaną atmosferę.

-W ostatnim czasie wielokrotnie widziano Cię w towarzystwie pewnej dziewczyny. Pewne źródła donoszą, że spędzacie ze sobą praktycznie każdą wolną chwilę. Fanki, chciałyby wiedzie, czy ty i ta dziewczyna to coś poważnego? – zapytała wreszcie a moja szczęka rozchyliła się delikatnie. Wiem, że to może zabrzmieć narcystycznie, jednak prawda była taka, że kobieta o imieniu Kate właśnie zapytała się Malika o nasze stosunki. Zapytała się o to przed kamerami, przed całym światem, przed Bradford. Chciała poznać zarówno jego, jak i moją prywatność. 

Czujne oko kamery zgrabnie przerzuciło się z kobiety, najpierw  na chłopaków, a następnie idealnie przybliżając na Zayna, wyczekiwało odpowiedzi. Odpowiedzi, która w tym momencie tak wiele znaczyła zarówno dla nas, jak i dla fanek, które pewnie piszcząc jak oszalałe nie potrafiły wysiedzieć przed telewizorem. Zjadała je ciekawość, czy aby ich idol nie znalazł sobie drugiej połówki.

Chociaż znałam prawdę lepiej niż ktokolwiek inny na świecie, to ciekawiło mnie, co tak naprawdę on myśli, czuje. Chciałam wiedzieć co powie, jednak… Przecież to gwiazda, osoba publiczna i może całkiem co innego sprzedać prasie, tylko w celu rozgłosu albo zatajenia tego i owego.

-Widzę, że informacje szybko się rozchodzą… - zaczął chłopak. Widać było po nim, że jest spięty, że nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Napięte mięśnie twarzy, czy też nerwowa zabawa bawełnianą bransoletką. Tak wiele go zradzało a w szczególności oczy, pełne uczuć a jednocześnie zagubienia. Obaw, że co by nie zrobił może coś zepsuć. Brunet niepewnie przygryzł dolną wargę. Rozważał, myślał nad każdym słowem, które za chwilę wypowie.

­-Wiesz, że jak nie chcesz, to nie musisz odpowiadać –ciszę przerwał Liam, który dotykając ramienia przyjaciela chciał mu nadać otuchy. Sprawić, żeby ten nie czuł się samotny w tym świecie, który żył tylko pikantnymi ploteczkami z życia gwiazd.

-Spoko Li, czego nie robi się dla fanów – brunet spojrzał na swojego pocieszyciela i po chwili ponownie odwrócił się w stronę prowadzących. –Zapewne wszyscy mają na myśli Ann… ­-zaczął, jednak po wypowiedzeniu mojego imienia zatrzymał się na chwilę. Na jego usta wstąpił delikatny uśmiech a po moim ciele przeszła gęsia skórka, która już od pewnego czasu chciała wyjść na wierzch, dając upust emocjom. Widziałam jak w oczach chłopaka pojawiły się wesołe ogniki, które mogły oznaczać wszystko, każdy moment spędzony razem, albo też radość, że ludzie się nim interesowali. ­– Cóż ludzie lubią gadać i roznosić plotki, jednak prawda jest taka, że my oboje znamy się niespełna tydzień, nawet nie. Chodzimy do jednej szkoły i jakoś tak się złożyło, że przez przypadek mieliśmy przyjemność się poznać… - widziałam jak chłopak wypowiadając każde kolejne słowo uśmiecha się coraz szerzej, widziałam jak cieszy się na myśl o tych wspomnieniach i… Czułam, że moja prywatność została sprzedana mediom. Czułem się taka pusta i publiczna. Miałam wrażenie, że to co wydarzyło się w ostatnim czasie nie będzie już tylko moje, moje i Zayna, a cały świat będzie o tym mówił. Portale społecznościowe będą tworzy coraz to nowsze historie na nasz temat, a ludzie, którzy nie mają prywatnego życia, przeobrażając to w plotki będą ingerować w nasze sprawy. ­­– Spędzamy razem wiele czasu, gdyż dogadujemy się ze sobą. Ann jest jedyną osobą w Bradford, która widząc mnie nie rzuciła mi się na szyję jak opętana fanka… ­-chłopak przerwa na chwilę, zastanawiając się co dalej może powiedzieć – Zapewne już wiele portali plotkarskich pisało na temat naszego związku, że jesteśmy parą i tym podobne, jednak proszę was o jedno, dajcie nam spokój. Jestem nastolatkiem, chodzę do szkoły i mam znajomych, czy gdy będę gadał z jakimś kolegą, to też weźmiecie nas za parę? Jeżeli kiedykolwiek znajdę sobie moją drugą połówkę, to was o tym poinformuję osobiście… - uśmiechnął się delikatnie do prowadzącej, która nic nie mówiąc tylko skinęła delikatnie głową i zaczęła czytać kolejne pytanie, jednak ja nie słuchałam.

Zszokowana siedziałam na żółtej, skórzanej kanapie i przetwarzając kolejny raz każde słowo chłopaka starałam się poukładać sobie wszystko w głowie. Nie mogłam nic zrozumieć, pojąć. Jak to możliwe, że przez jedną znajomość stałam się osobą publiczną? Jak to możliwe, że ludzie pisali o mnie różne plotki, chociaż nie znali prawdy. Nie, to był sen. To nie działo się naprawdę. Przecież to ja, Ann Lee-Palmer, szesnastolatka z Dublinu, która niczym nie wyróżnia się w tłumie. Żyje swoim życiem, ze swoimi problemami i nie chce rozgłosu. Rozgłosu, który mógłby mnie zniszczyć. Ja nie chcę tego wszystkiego, chcę żyć jak przystało na dziewczynę bez masy plotek i kłopotów związanych z ludźmi, którzy będą chcieli się zbliżyć do mnie tylko z powodu tego całego zespołu.

Odetchnęłam głęboko. Sama nie wiedziałam, co w tym momencie powinnam ze sobą zrobić. Wywiad z chłopakami trwał dalej, jednak ja już miałam go dość. Ilość informacji, jakich się dzisiaj dowiedziałam, przekraczała już i tak moje oczekiwania. Szybko wyłączyłam telewizor i rozejrzałam po pomieszczeniu. Ogromny zegar naścienny wskazywał godzinę jedenastą. Poderwałam się z kanapy, jakby poraził mnie prąd i nie patrząc pod nogi po chwili poczułam, że moje nagie, zimne od nerwów stopy stoją w czymś mokrym. No tak! Miska ze śniadaniem. Cichy jęk wydobył się z moich ust. Całkowicie zapomniałam o naczyniu z jedzeniem, które w przypływie emocji wylądowało na podłodze tuż przed kanapą. Westchnęłam cicho i zaczęłam sprzątać. Zaczęłam naprawiać jeden z błędów, który popełniłam przez tych ludzi. Ile ich jeszcze było? Sama nie wiem.

Całą sobotę i niedzielę spędziłam na rozważaniu. Rozmyślaniu co zrobiłam źle, gdzie popełniłam ten głupi błąd, który sprawił, że chłopak mi nie zaufał, nie powiedział od razu, prawdy o sobie. Czy naprawdę, wyglądałam na taką egoistkę? Dopiero teraz zrozumiałam jego słowa w stołówce. Ten narcyzm, którym się otaczał, te spojrzenia innych dziewczyn, które chciały mnie zabić za każdą rozmowę jaką z nim odbyłam. On był kimś i się z tym krył, bardzo dobrze zataił to przede mną. Zdarzało się, że dawał mi pewne sygnały, przecież, który chłopak idąc ulicą nuci piosenkę boy bandu i uśmiecha się przy tym od ucha do ucha. Który chłopak słysząc niepochlebne opinie na temat utworu jakiegoś zespołu przeżywa taką wojnę ze sobą, traci radość w oczach i ma wrażenie, że czemuś zawinił? Chociaż, Zayn nigdy nic na ten temat nie wspominał to można był zobaczyć jak emocjonalnie reaguje na każdą sprawę związaną z One Dircetion, jak boli go słuchanie mojego narzekania na temat młodych gwiazdeczek, które chciały się wybić za pomocą telewizyjnego show. Raniłam go swoimi słowami, nieświadoma tego z kim rozmawiam. Raniłam go, a on ciągle miał ochotę ze mną rozmawiać. Jak mogłam? Jak mogłam, nie zauważyć tego wszystkiego? Jak mogłam być taka ślepa?

Jeszcze nigdy nie czułam takiego żalu. Nigdy nie czułam się tak podle, zarówno zdradzona przez osobę, która mi nie ufała oraz przez samą siebie. Podłe poczucie dawało się we znaki. Dwie nieprzespane noce i zły nastrój dosłownie ode mnie emitowały na kilak kilometrów. Nawet ciocia i wujek się do mnie nie zbliżali. Nie zadawali żadnych pytań ani nie próbowali poprawiać humoru. Dali mi spokój, postanowili powstrzymać się od jakichkolwiek działań i chyba musieli też zlecić to swoim pociechom, gdyż Margo i Kevin starali się unikać rozmów ze mną. Pozwolili mi samej w świętym spokoju dotrzeć do szkoły. Nie nalegali żebym jechała z nimi. Dali wolną rękę, która w tym momencie była jedynym czego potrzebowałam. Potrzebowałam wolności i czasu, musiałam to wszystko sobie przemyśleć i poukładać. Musiałam pogodzić się z tym jak trudnym przypadkiem jestem i zrozumieć, że moje życie to jedna wielka katastrofa.

Chociaż dostałam wymarzoną wolność, to samotność jaką zastałam w szkole była przygnębiająca. Sama tego chciałam, sama unikałam miejsc, w których mogłam spotkać Malika. Unikałam jakichkolwiek kontaktów z tym człowiekiem. Praktycznie każdą przerwę spędzała w bibliotece, miejscu, które Zayn omijał szerokim łukiem, gdyż jak to kiedyś sam stwierdził: „Zbyt trudne jest dla mnie przebywanie w miejscu, gdzie wiedza nie ma końca.”, za każdym razem uśmiechałam się wspominając jego słowa. Chociaż był gwiazdą znaną na całym świecie, to jednak sława go nie zepsuła. Nadal myślał jak człowiek, a nie maszyna do zarabiania pieniędzy.

Przedostatnia lekcja właśnie dobiegła końca a ja, niczym ten duch, kolejny raz starałam się przedostać do szkolnej czytelni. Przemierzając szkolne korytarze, jak szalona oglądałam się na prawo czy lewo w obawie, że gdzieś w pobliżu może znajdować się Zayn, człowiek z którym rozmowa w tym momencie mogłaby okazać się dla mnie jedną z najtrudniejszych w życiu.

Właśnie dochodziłam do biblioteki kiedy na horyzoncie, w drugim końcu korytarza zamajaczyła mi roześmiana twarz chłopaka. Brunet stojąc bokiem w moją stronę, rozmawiał ze znajomymi.

-Cholera – przeklnęłam pod nosem. Cała grupka znajdowała się pod głównym i jedynym wejściem do sali. Nie było szans żebym przemknęła obok nich niezauważona. Poczułam jak na plecach powoli zaczyna się tworzyć gęsia skórka. Nie miałam czasu, musiałam coś zrobić jeżeli nie chciałam aby doszło do jakiejkolwiek konfrontacji z tym człowiekiem. Jeżeli nie chciałam żeby moje całodniowe starania poszły na marne. Gwałtownie odwróciłam się w kierunku z którego chwilę temu przyszłam. Moim oczom ukazały się uchylone drzwi do jednej z klas. Szybkim krokiem podeszłam do nich i przyciągając w swoją stronę, zajrzałam do środka. Pomieszczenie okazało się salą muzyczną, w której znajdowało się kilka instrumentów. Najwyraźniej ktoś musiał sobie ćwiczyć i zapomniał o zamknięciu pomieszczenia.

-Idealnie – szepnęłam wchodząc do środka i zamykając za sobą drzwi. Niewielka sala przywitała mnie znajomym zapachem starego drewna oraz tuszu, zapachem którym pachniało praktycznie każde pomieszczenie w tej szkole, oczywiście pomijając pływalnie, stołówkę, salę gimnastyczną, szatnię i bibliotekę, które miały zarezerwowane swoje własne zapachy. Położyłam czarną torbę na jednym z krzeseł i zaczęłam spacerować po pomieszczeniu. Masa kabli walała się po podłodze, każdy był podłączony jednym końcem do jakiegoś instrumentu, natomiast drugim do wzmacniacza. Oczywiście pomijając sprzęty elektryczne, które w przewadze były gitarami znajdowała się tam także średniego rozmiaru i jakości perkusja oraz pianino. Wspaniałe brązowe pianino, które aż krzyczało żeby na nim pograć. Błagało żeby ktoś się zlitował i wydobył z niego chociaż jeden dźwięk. Zahipnotyzowana urokiem instrumentu, niespiesznie usiadłam na niewielkiej ławeczce i dotknęłam białych klawiszy. Delikatnie, żeby najpierw oswoić się z ich zimnem oraz teksturą. Wciągnęłam głęboko powietrze i mocniej przyciskając kilka z nich, zagrałam fragment piosenki, która była ostatnią wygraną przeze mnie. Jak dziś, pamiętam moment kiedy łzy spływały mi po policzkach a ja grałam „Ostatnie pożegnanie” napisane przez tatę. Pamiętam dzień pogrzebu, pamiętam jak wtedy kolejny raz umarła we mnie jakaś cząstką. Od chwili mojego ostatniego występu, nie miałam możliwości zagrać jeszcze raz, aż do dzisiaj. Gładząc delikatnie jedną dłonią klawisze instrumentu, zastanawiałam się co mogę zagrać. Potrzebowałam utworu, który w odpowiedni sposób będzie odzwierciedlał wszystkie moje uczucia. Utworu, który pomoże mi wreszcie wyrzucić z siebie to wszystko.

-Near to you– szepnęłam cicho a serduszko zabiło szybciej. Kolejny raz odetchnęłam głęboko a pierwsze dźwięki wydobyły się z ogromnego sprzętu, idealnie rozchodząc się po pomieszczeniu. Piosenka, A Fine Frenzy działała na mnie jak narkotyk, oczarowywała swoją delikatnością i idealnością, zarówno muzyka jak i słowa były niczym odzwierciedlenie tego co czułam - Such pain as this shouldn't have to be experienced I'm still reeling from the loss, still a little bit delirious – zanuciłam cicho fragment zwrotki. Pierwszy raz od wypadku wyrażałam swoje uczucia poprzez muzykę, pierwszy raz pokazywałam jak wiele straciłam, nic nie mówiąc. Kiedy utwór dobiegał końca po moim ciele przeszła gęsia skórka, obok mnie, na niewielkiej ławeczce poczułam czyjąś obecność. Znajomy zapach męskich perfum, zaatakował moje nozdrza, a serce znowu zaczęło szaleć.

‘Znalazł mnie?! Jak kto możliwe?! Dlaczego teraz?!’, atakowałam się masą pytań, na które nie było odpowiedzi.

Piosenka dobiegła końca a ja drżącymi rękoma przejechałam po białych klawiszach żeby po chwili spojrzeć w stronę okna, w przeciwnym kierunku do tego, w którym znajdował się chłopak. Niemiarowy oddech zaczynał stawać się męczący, a drżenie rąk czynnością nie do opanowania.

-Cześć – usłyszałam ciepły głos chłopaka, a po moim ciele przebiegła kolejna fale dreszczy, które wstrząsnęły mną delikatnie. – Dlaczego mnie unikasz? – zapytał, a ja gwałtownie odwróciłam się w jego stronę. Moja twarz nie wyrażała żadnych uczuć, oczy przepełnione smutkiem spoglądały na chłopaka, który jeszcze chwilę temu emanował radością a teraz, zdezorientowany starał się zrozumieć co tak naprawdę mnie gryzie. – Coś się stało? – zapytał z troską w głosie. Wciągnęłam głęboko powietrze i pierwszy raz, w dniu dzisiejszym, postanowiłam spojrzeć prosto w czekoladowe tęczówki Malika.

-Czym, tak właściwie, jest dla ciebie zaufanie? – zapytałam a mój głos jak i spojrzenie nadal były wyprane z jakichkolwiek uczuć. Chłopak wzdrygnął się lekko i zmieszany obrotem sprawy starał się nie odwrócić wzroku, chociaż widziałam, że jest to dla niego niełatwe wyzwanie.

*Wiem, że pierwsza płyta chłopaków została wydana w listopadzie 2011 roku a na blogu mamy styczeń 2012 jednak naciągnęłam trochę fakty na potrzebę opowiadania. 
______________________________________________________
Cześć wszystkim. W ten deszczowy, majowy dzień pragnę na wsza ręce przekazać kolejny już rozdział mojego opowiadania, kolejną część historii Ann Lee-Palmer. Mam nadzieję, że spodoba się ona chociaż jakimś nielicznym jednostkom. Mnie osobiście ta część nie zachwyca, myślałam, że wyjdzie to dużo lepiej i dobija mnie świadomość, że się nie spisałam. Mam nadzieję, że nie będziecie mieć tego mi za złe ponieważ nie potrafię tego poprawić, nie wiem co się ze mną dzieje. Możliwe, że mój seudo talent uciekł? Sama nie wiem.
Chciałambym wam wszystkim podziękować za cierpliwość, za to, że czytacie i komentujecie ponieważ ostatni rozdział, dzięki wam osiągnął liczbę 20 komentarzy i 119 wyświtleń. Dziękuję za te liczby, które dla was znaczą niewiele a dla mnie są całym światem ponieważ świadczą tylko o tym, że czytacie, że jesteście i jak piszecie, że się podoba to w ogóle cieszę się jak wariatka. Dziękuję za każde pochlebne słowo gdyż to one mnie motywują do tworzenia kolejnych części tej mojej 'Mody na sukces'.
Jesteście wspaniali wszyscy razem i każdy z osobna, każda osóbka, kóra napisze chociażby jedno słowo jak i ta, która zawali mnie długim rozważaniem. Nie ukrywam, uwielbiam czytać wasze monologi na temat tego opowiadania. Zawsze znajdę w nich coś zastanawiajacego, rozśmieszającego czy też naprowadzającego na następny rozdział. Jesteście wspaniali. Dziękuję ♥
No i jak zawsze największe podziękowania kieruję w stronę Gabrielle, która w ostatnim czasie dużo nasłuchała się na temat mojego braku weny. Dzięki, że mnie znosisz i błagam nie zabijaj z tą beznadzieję ♥.