Trzynaście.

Chociaż Zayn kazał mi, nie przejmować się tym co powiedziałam, stwierdził, że nic się nie stało to ja i tak czułam się głupio. W pewien sposób uraziłam go moimi słowami i nie wiedziałam co w tym momencie powinnam powiedzieć, jak się zachować. Może sobie pójdę i udam, że nie było tematu? Nie, to byłoby podłe. Zrezygnowana i zawstydzona, jak nikt inny na świecie siedziałam na parapecie i opierając głowę o kolana, przyglądałam się widokowi za oknem. Tak, właśnie w tym momencie najciekawszymi dla mnie były duże brzozy, pomiędzy których pieniami widać było drogę. Cóż, rzeczywiście nader interesujący widok. Jednak nie mogłam nic poradzić, sama nie wiedziałam co mam powiedzieć, jak się zachować. Nawet bałam się odwrócić wzrok w stronę chłopaka, obawiałam się, że zobaczę jego smutne oczy, zakłopotane i bez tej radości, która dotychczas z nich promieniowała. Chociaż na niego nie patrzyłam to dobrze wiedziałam, że on uporczywie mi się przygląda, czułam jego wzrok na sobie, czułam i nie próbowałam nic z tym zrobić.

‘Kretynka! Po co pokazywałaś mu ten cytat? Po jaką cholerę?! Co za ofiara…’, biłam się w myślach jak beznadziejna jestem. Tylko Ann Lee-Palmer potrafi z samego rana popełnić taką gafę.

Jednak zaskakującym był fakt, że Zayn, chociaż traktowałam go jak powietrze i nawet ani razu, nie spojrzałam w jego kierunku, cały czas siedział po drugiej stronie parapetu i jak mniemam przyglądał mi się uważnie.

-Co robisz dzisiaj po szkole? – usłyszałam głos chłopaka i odwracając gwałtownie głowę spojrzałam na niego. Jego oczy nie były już takie zamyślone. Zamiast tej dziwnej pustki skakały w nich dwie, małe iskierki, które sprawiały, że człowiekowi robiło się ciepło na sercu.

-Muszę napisać do jutra esej o Homerze, więc zapowiada się popołudnie w towarzystwie książek i kubka kawy – powiedziałam po chwili zamyślenia, nie odrywając wzroku od chłopaka. Chociaż jego twarz nie zmieniła wyrazu, to iskierki, które jeszcze chwilę temu rozgrzewały serce, poszły gdzieś w nieznane. – Dlaczego pytasz?

-Chłopaki wracają jutro do Londynu i chcieliśmy dzisiaj wyjść jeszcze na miasto i pomyślałem, że może skusiłabyś się na spędzenie popołudnia w naszym towarzystwie – uśmiechnął się blado a ja pożałowałam mojego zachowania na poprzedniej lekcji angielskiego. 

-Jej… – szepnęłam smutno i oparłam brodę o kolana. Bardzo chciałam się spotkać z chłopakami, jednak dobrze wiedziałam jak okropne mogą być konsekwencje nieodrobienia kary. Nauczyciel w żadnym wypadku nie wyglądał na ugodowego i zapewne zaraz doniósłby do dyrekcji, że nie wywiązuję się z obowiązków, a to byłoby równoznaczne ze spotkaniem z rodzicami, a w moim przypadku, opiekunami prawnymi.

-No nic – powiedział smutno – mają przyjechać jeszcze w weekend, jednak nie wiem czy…  - przerwał na chwilę – będziemy mieć czas na spotkanie – dokończył i wciągnął głęboko powietrze.

-Impreza się szykuje, co? – zapytałam z rozbawieniem. Domyślałam się, że chcieli spędzić czas na zabawie przez tych kilka dni. Ostrej zabawie od rana do wieczora. W końcu byli nastolatkami, przyjaciółmi i nie wydaje mi się, że podczas weekendu siedzieliby w domu i grali w chińczyka. To, do nich nie pasowało.

-No, coś w tym stylu – powiedział lekko podenerwowanym głosem, jakby się obawiał, że odkryłam jego największy sekret, który starał się zataić przede mną.

-Już się tak nie denerwuj, ja i tak nie chodzę na imprezy więc nawet gdybyś mnie zaprosił to bym odmówiła – wypaliłam i kolejny już raz, tego dnia pożałowałam swoich słów.

Jego oczy spojrzały na mnie pytająco a ja wzruszyłam delikatnie ramionami.

-Ann, to nie tak – zaczął się tłumaczyć a ja uśmiechałam się w jego stronę delikatnie.

-Spokojnie, nie musisz się tłumaczyć – rzuciłam i zeszłam z parapetu, nie chciałam kontynuować tej rozmowy. Nie chciałam, żeby zaczął mnie przepraszać i zapraszać na imprezę, ponieważ musiałabym odmówić, a wtedy posypałyby się pytania typu: „Dlaczego?”, „Jak to nie chodzisz na imprezy?!”, a ja nawet nie miałam siły żeby opowiadać mu całą historię.

-Ann, czekaj! – krzyknął za mną, no cóż już oddaliłam się na pewną odległość a on nadal siedział na parapecie. Odwróciłam się na pięcie w jego stronę i przykrzywiając głowę spojrzałam na smukłą sylwetkę chłopaka, która zmierzała w moim kierunku. – Postaram się, tak to wszystko w weekend zorganizować, żebyśmy mogli się z tobą spotkać – powiedział podchodząc do mnie.

O co, mu tak właściwie chodziło? Dlaczego, tak bardzo kombinował żebym się z nimi spotkała? Przecież jeżeli chciał się ze mną umówić, to wcale nie potrzebował przyzwoitki w postaci przyjaciół, chyba, że był aż taką ofiarą.

Uśmiechnęłam się mimowolnie do własnych myśli, a brunet odebrał to jako uśmiech skierowany w jego stronę.

-Widzę, że pomysł ci się podoba –uśmiechnął się szeroko a ja poszłam w ślady za nim. – Więc, jeżeli coś będzie pewne, to się jeszcze zgadamy a teraz idę na historię, bo z tego co mi się o uszy obiło mam mieć dzisiaj kartkówkę z  pierwszej wojny światowej i nic nie umiem – poprawił plecak, który miał założony na prawe ramię i odwrócił się w drugą stronę.

-No leć, leć – rzuciłam rozbawiona i skierowałam się w stronę sali od języka angielskiego. Powolnym krokiem szłam przed siebie udając, że szukam czegoś w telefonie, a tak naprawdę nie chciałam po prostu stać i patrzeć się na ludzi z mojej klasy, którzy wczoraj pokazali mi jak ogromnymi egoistami są, jak traktują ludzi, których nie znają i jakich technik potrafią użyć żeby ich zniszczyć, wyeliminować konkurencję. Tylko jaką ja konkurencją dla nich byłam?

-Jest! – usłyszałam wrzask Zayna za sobą i odwróciłam się w jego stronę, żeby sprawdzić czy mnie słuch nie myli. Jednak jedynym co zobaczyłam były plecy chłopaka, który skrzyżowanymi dłońmi wspierał sobie głowę.

Z rozbawieniem pokręciłam głową i weszłam w opcję tworzenia wiadomości.

„Jesteś świadomy tego, że słyszałam?”                                                 

Napisałam szybko i wysłałam do Zayna. Telefon schowałam do kieszeni i niespiesznym krokiem weszłam do klasy, jako jedna z pierwszych osób. Kolejny raz zajęłam miejsce pod oknem i przyglądałam się boisku po którym grupka dziewczyn biegała z piłkami dookoła pachołków.

‘Zapewne klasa piłkarska’, pomyślałam i wciągając głęboko powietrze, spojrzałam na nauczyciela. Obok mojego stolika przemknęło kilka osób, a gdzieś pomiędzy nimi zauważyła sylwetkę Tony’ ego. Uśmiechnęłam się delikatnie do niego i poczułam jak telefon w mojej kieszeni wibruje dając znak, że dostałam sms-a.

-Hej Ann – przywitał się ze mną blondyn i zajął miejsce w swojej ławce.

-No hej, Idioto! – przywitałam się z nim, szczerząc moje białe ząbki.

-Jak tam? Masz już esej? – zapytał a ja słuchając go, zaczęłam otwierać wiadomość od Zayna.

-Nawet nie żartuj, dzisiaj mam zamiar go napisać – odpowiedziałam i zamyśliłam się nad wiadomością.

„Dobra. Zbłaźniłem się.”

Uśmiechnęłam się szeroko i spojrzałam na kolegę, który marszcząc czoło przyglądał mi się uważnie.

-Coś mi się wydaje, że mnie nie słuchasz – rozbawiony, rozsiadł się na krześle.

-Oj przepraszam, zamyśliłam się. Co mówiłeś? – poczułam jak moje policzki, znowu robią się czerwone z zawstydzenia.

-Powiedziałem, że też dopiero dzisiaj będę to pisał – wywrócił oczami i spojrzał na nauczyciela, który zaczął sprawdzać listę a ja, przytrzymując telefon na wysokości uda, tak żeby nikt nie zauważył, rozmyślałam co mogę odpisać brunetowi.  Chociaż przychodziło mi kilka głupich tekstów do głowy to zrezygnowana schowałam telefon do kieszeni spodni i zaczęłam słuchać nudnego wykładu, który kolejny raz skupiał się na „Iliadzie”. Nie przepadałam za literaturą starożytną, natomiast pan profesor najwyraźniej darzył ją ogromnym uczuciem, ponieważ od dwóch dni ciągle mówił na temat utworów słynnego na cały świat Homera.

Wszystkie siedem lekcji minęło jak z bicza strzelił, nawet nie zauważyłam kiedy wybiła godzina piętnasta trzydzieści a ja znudzona z brązowym notatnikiem w ręce wyszłam ze szkoły. Od rozmowy na parapecie nie spotkałam już Zayna, nie pisałam do niego ani siedząc na przerwie, nie szukałam wzrokiem, w tłumie młodych ludzi. Jedynym, co przez cały dzień zaprzątało moją głowę, był pamiętnik.

„30 lipca 1992 rok,

Kochany pamiętniczku,

Te trzy tygodnie, które razem z Mary spędziłyśmy na kempingu były najwspanialszymi dniami na świecie. Jednak teraz, siedzę w moim pokoju i przyglądając się zdjęciom nie mogę o nim zapomnieć. Simon, Simon, Simon. Wiem, że takie zachowanie jest dziecinne, że rodzice jak się dowiedzą to zabronią mi kontaktu z nim. To wszystko mnie przerasta. W następny weekend ma przyjechać do Santry, mamy się spotkać, pobyć razem, jednak ja nie wyobrażam sobie związku na odległość.

Mam tego wszystkiego dość, rodziców i ich wysokiego ego, ciekawa jestem co powiedzą jak zaproszę go na rodzinny obiad, jednak może lepiej nie? Jeszcze mi wstydu narobią…

‘Miłość cierpliwa jest,

Łaskawa jest’.”.

Czytałam jak zahipnotyzowana nie zwracając uwagi na otoczenie.  Chociaż byłam zamyślona to instynkty samozachowawcze mnie nie opuściły. Niechętnie zatrzymałam się na brzegu krawężnika i rozejrzałam dookoła.

‘Lewa nic, prawa nic’, pomyślałam odruchowo i lekkim truchcikiem, przebiłam się na drugą stronę ulicy.

-Ann! – usłyszałam za sobą znajomy głos, jednak w tym momencie za żadne skarby świata, nie potrafiłam sobie przypomnieć kto jest jego właścicielem.

Zapinając guziki mojego kochanego, czarnego płaszczyka odwróciłam się w kierunku osoby, która chwilę temu wykrzyczała moje imię. Powoli podniosłam wzrok z nad guzików i rozejrzałam się po terenie. Kilka metrów ode mnie, na chodniku stał zaparkowany samochód. Ten sam samochód, którym wczoraj jechałam razem z Louisem i Zaynem, ten sam samochód, którym wracałam do domu i ten sam samochód, w którym o mały włos Zayn mnie nie pocałował. Uśmiechnęłam się mimowolnie i chowając pamiętnik do torby podeszłam do dwóch chłopaków, którzy stali oparci o maskę pojazdu i posyłali szerokie uśmiechy w moją stronę.

-Hej, wam! – przywitałam się ciepłym głosem. Teraz już dobrze wiedziałam kto wykrzykiwał moje imię, Louis, brunet o niebieskich oczach, który nadal pokazując swoje białe ząbki mierzył mnie wzrokiem.

-Hej – odpowiedział i poruszył zabawnie brwiami, natomiast pomiędzy moimi dwoma łukami brwiowymi pojawiły się delikatne zmarszczki.

-Nie widziałaś gdzieś Malika? – tym razem słowa padły z ust Liama, który stał nieopodal przyjaciela. Czyżby ,tylko we dwóch przyjechali po kumpla?

-Nie – spochmurniałam lekko – ostatni raz, rozmawiałam z nim dzisiaj rano i… Później jakoś nie było okazji się spotkać.

-Dobra to czekamy jeszcze chwilę, a jak nie przyjdzie to się zwijamy do tej pizzerii, najwyżej sobie wynajmie taryfę – wywrócił oczami Louis i zaczął pisać coś na telefonie – Idziesz z nami? – zapytał i podniósł na mnie swoje niebieskie tęczówki.

-Nie dam rady, mam do napisania esej w ramach kary i jeszcze kilka innych obowiązków.

-O, niegrzeczna dziewczyna! – wrzasnął Louis chowając telefon z powrotem do kieszeni.

-Lou, daruj sobie – wstawił się za mną Liam, który bez przerwy przyglądał się młodzieży, która stale wychodziła ze szkoły. – Na pewno się nie zerwał? – przeniósł wzrok na przyjaciela, który bujał się do przodu i do tyłu.

Przez chwilę przyglądałam im się uważnie. Zachowywali się tak swobodnie. Wyluzowani i pozytywnie nastawieni do siebie. Chociaż narzekali na zachowanie przyjaciela to czekali. Chcieli odejść a czekali, w imię przyjaźni, ponieważ on znaczył dla nich coś więcej niż przeciętna osoba, która mijała ich na chodniku.

Wciągnęłam głęboko powietrze. Dokładnie takie same relacje miałam z Daphne i Tomem. Wiedziałam, że jak wyjdę ze szkoły w towarzystwie rozgadanej Little D., to nasz kochany braciszek już będzie czekał, zawsze będzie czekał chociaż my spóźniałyśmy się niemiłosiernie. Czekał na nas tak jak teraz Louis i Liam czekają na Zayna, jednak to było kiedyś. Dzisiaj nie miałam ludzi, którzy staliby oparci o samochód i udawali, że jest to dla nich sielanką.

Rozejrzałam się dookoła, chociaż ludzi było wszędzie dużo, to naszego bruneta nigdzie nie widziałam. Wzrokiem powróciłam do chłopaków i uśmiechnęłam się lekko.

-Wiecie co chłopcy, ja się zwijam – zaczęłam i poprawiłam sobie torbę na ramieniu – To cześć i… do zobaczenia, kiedyś – powiedziałam i odwróciłam się do nich plecami. Spojrzałam na zegarek i analizując godzinę, nawet nie zauważyłam gdy ktoś pojawił się na mojej drodze. Uderzyłam w niego lekko.

-Przepraszam – szepnęłam cicho odsuwając się na bok, żeby moja ofiara mogła bezproblemowo kontynuować swój spacer.

-A tobie, gdzie się tak śpieszy? – powiedział roześmiany Zayn, a ja szybko podniosłam na niego wzrok.

-Jak to gdzie? – zapytałam rozbawiona – Esej na mnie czeka –wywróciłam oczami i posłałam w jego stronę jeden z – jak mniemam – najładniejszych moich uśmiechów, natomiast przez twarz bruneta, którego oczy były utkwione w mojej osobie, przeszła fala różnych uczuć. Radość, zmieszanie, smutek i wiele innych, których w tym momencie nie mogłam odróżnić.

-Zayn, ile mamy na ciebie czekać?! – usłyszałam za sobą głos Louisa a bańka mydlana, w której się znajdowaliśmy pękła. Brązowooki wciągnął głęboko powietrze i spojrzał na kolegę.

-Już idę, chwila! – krzyknął, po czym swój wzrok ponownie przeniósł na mnie. – Nie da się przełożyć tego eseju? – zapytał z nadzieją w oczach.

-Przykro mi – spuściłam wzrok w dół, dobrze wiedziałam, że za chwilę się zaczerwienię. Ten chłopak źle na mnie działał.

-No nic – westchnął ciężko – To, do zobaczenia jutro – powiedział i pocałował mnie delikatnie w policzek a ja gwałtownie poderwałam głowę do góry.

-Do zobaczenia – wyszeptałam i wyminęłam chłopaka, czułam jak na blade policzki wkrada się szkarłatna barwa, a moje serce bije o kilka uderzeń za szybko.

Z oddali dobiegały do mnie głosy chłopaków. Louis miał pretensje do Zayna, ten udawał, że nie rozumie o co przyjacielowi chodzi a Liam z rozbawieniem starał się ich, zapewne zmusić żeby wsiadali do samochodu. Chociaż dobrze słyszałam co mówią to nie skupiałam na tym moich myśli, nie interesowało mnie to. Jedynym co siedziało mi w głowie był dotyk ciepłych ust Malika na moim chłodnym policzku.

______________________________________

Witam wszystkich cieplutko! ♥
Właśnie dodaję trzynasty rozdział i standardowo moja ocena: żenada, dno, beznadzieja. Jednak musiałam przez to przejść. Mam pewne zasady w pisaniu i nie ominę nawet najbardziej nudnego i tandetnego fragmentu, taka tam hierarhia pisania Aleksji.
Napisałam go oczywiście dla was. Podejrzewam, że gdyby nie motywujące komentarze pod ostatnim rozdziałem to najprawdopodobniej byście nawet nie mogły go przeczytać. Kilkakrotnie myślałam o skończeniu pisania i nawet sama nie wiem dlaczego. Nawet zrobiłam ankietę (patrz po prawej stronie) żeby dowiedzieć się czy jest sens pisać dalej.
Dziękuję wam za wszystko, za to, że jesteście, czytacie, komentujecie... Kocham was całym sercem ♥
A teraz uciekam, za godzinę do kościoła a później gotowanie z mamą ♥ Święta, jedyny okres kiedy lubię stać przy garach, jedyny okres kiedy dom i kóściół pachną inaczej, jedyny okres kiedy mam przed oczami obrazy z dzieciństwa. Kocham to ♥
Czekam na wasze opinie, które zapewne kolejny raz zmobilizują mnie do napisania rozdziału. Dziękuję.