Czternaście.

Zima – smutna, chłodna i melancholijna pora roku, nigdy nie należała do mojej ulubionej dziesiątki. Wiatr, deszcz i śnieg na zmianę przyprawiały człowieka o gęsią skórkę. Jedynym co nadawało uroku tej paranoi był kubek kakao, grube skarpetki i zakochane pary, które spacerowały po ulicach, promenadach czy centrach handlowych i przytulały się w celu ogrzania swoich zmarzniętych ciał.

Ze słuchawkami na uszach i całym światem w nosie, niespiesznie wracałam do domu. Moje policzki zaróżowione od zimna i przypływu emocji, ciągle przypominały mi o zajściu spod szkoły. Teoretycznie nic takiego się nie wydarzyło. Kolega pocałował, koleżankę w policzek na pożegnanie. Nic wielkiego. Jednak dla mnie, to było coś innego. Chłopaki zazwyczaj zachowywali dystans wobec mnie. Traktowali bardziej jak koleżankę, kumpelę, niż dziewczynę, którą chcieliby na przykład poderwać.

Powoli otworzyłam drzwi i weszłam do niewielkiego przedsionka. Zdjęłam płaszczyk i buty i zostawiając torbę na schodach, zajrzałam do kuchni. Ciocia stała przy zlewie i nucąc coś pod nosem zmywała naczynia. Chrząknęłam cicho i weszłam w głąb pomieszczenia.

-Cześć ciociu – przywitałam się, kiedy niska kobieta odwróciła się w moją stronę.

-No cześć, cześć ale mnie przestraszyłaś – uśmiechnęła się delikatnie i wycierając ręce w ścierkę, oparła o blat kuchenny – Margaret jeszcze w szkole?

-Tak, jakiś trening jeszcze ma – odpowiedziałam przypominając sobie poranne rozmowy z kuzynką. Opowiadała mi, że od początku roku szkolnego należy do szkolnego zespół cheerleaderek  i w każdy wtorek i czwartek po lekcjach mają ćwiczenia.

-Ach, jak zwykle zapomniałam – ciocia wywróciła oczami i podeszła do lodówki – Zjesz coś? – zapytała.

-Nie. Zrobię sobie herbaty i idę pisać esej na jutro. Mam trochę roboty – odpowiedziałam parząc sobie zieloną herbatę. Uwielbiałam jej zapach i smak, tylko ona pozwalała mi się w stu procentach skupić nad tym co robię, a w tym momencie miałam twardy orzech do zgryzienia, którym było napisanie kary.

Z kubkiem w ręce i torbą na ramieniu, zostawiłam ciocię samą w kuchni i skierowałam się w stronę mojego pokoju. Szkoła wyciągnęła ze mnie ostatnie cząstki energii. Nie miałam siły na nic, nawet otworzenie drzwi do pokoju i zapalenie światła wymagały ode mnie nie lada wysiłku. Zmęczona życiem i nauką usiadłam przy biurku, na którym stał mój ukochany laptop. Westchnęłam cicho i naciskając guzik, uruchomiłam poczciwą maszynę, która przez najbliższe kilka godzin miała odwalać tak samo nudną robotę jak ja. Program do edycji tekstu, nowy arkusz i zaczynamy.

Przez kolejnych kilka godziny moje palce bezustannie błądziły po czarnej klawiaturze, starając się złożyć pojedyncze litery w słowa, słowa w zdania a zdania w sensowną całość, która idealnie będzie odzwierciedlać moje zdanie na temat Homera i jego twórczości. Prawdę powiedziawszy była to jedna z najnudniejszych prac domowych jaką kiedykolwiek zostałam obdarowana, jeżeli można tak to ująć.

Po czterech godzinach nieustannej pracy i wpatrywania się w podświetlony ekran, wciągnęłam głęboko powietrze i stawiając ostatnią już kropkę, zakończyłam mój monolog, odnośnie słynnego na cały świat autora „Iliady”.

‘Późnie wydrukuję’, pomyślałam zapisując i przymykając klapę laptopa. Upiłam kilka łyków herbaty, która od godziny szesnastej straciła swój smak i ciepło, sprawiając, że teraz bardziej przypominała wodę z masą chemii niż smaczny, roślinnego pochodzenia napój dodający człowiekowi otuchy i  zaspokajający pragnienie. Krzywiąc się lekko odstawiłam kubek na biurko i położyłam się na skórzanej kanapie. Planowałam chwilę odpocząć a potem ponownie usiąść nad książkami, które sprawiały, że czułam odruch wymiotny. Przykryłam się kocem leżącym na podłodze i zamknęłam oczy.

‘Tylko na chwilę’, pomyślałam i oddałam się krainie marzeń, która po chwili zamieniła się w dolinę snów.

Obudził mnie cichy, dobiegający z dołu dźwięk dzwonka do drzwi. Zmarznięta przekręciłam się na lewy bok i poprawiając koc, modliłam się żeby, którykolwiek z domowników pofatygował się otworzyć namolnemu przybyszowi. Przyciskając poduszkę do uszu, gdzieś przez warstwy materiału i puchu, ciągle słyszałam ten przeraźliwy pisk, który wyrwał mnie ze snu. Zdenerwowana poderwałam się z kanapy i zakładając na siebie czarny, wełniany sweter pobiegłam na dół.

-Już otwieram! – krzyknęłam w połowie drogi, poirytowana zachowaniem gościa.

‘Zero cierpliwości w tych ludziach’, myślałam przekręcając klucz, który znajdował się w zamku.

Trochę dziwne, ponieważ od kiedy tu jestem, ciocia i wujek, zawsze uczulali mnie żebym odwieszała go, na jeden z haczyków wieszaka. Nie chcieli bowiem, aby kiedyś zdarzyła się niemiła niespodzianka, że wrócą późno w nocy i nie będą mogli wejść do domu, bo zamek będzie zablokowany.

Nacisnęłam klamkę i z nadzieją, że nie będę musiała wdawać się w dłuższe konwersacje z gościem, pchnęłam drzwi. Kiedy były już otwarte praktycznie na oścież, moim oczom ukazały się dwie znajome twarze, dwie znajome sylwetki, dwie znajome osoby. Serce przyspieszyło tępo bicia a w oczach zaczęły zbierać się łzy. Przede mną stali Little D. i Tom. Uśmiechając się delikatnie czekali na mój pierwszy ruch.

-Cześć Mała! – usłyszałam lekko zachrypnięty głos chłopaka, zmieniony głos.

-Hej – powiedziałam i odwzajemniłam ich uśmiechy – Co wy tu robicie?! Właściwie to chodźcie do środka – przesunęłam się żeby mogli wejść. Jednak oni tylko pokręcili z rozbawieniem głowami. – Nie będziemy tu tak stać! – ponagliłam ich.

-Nie. Chodź przejdziemy się do parku – zaproponował chłopak i zamknął drzwi.

‘Skąd wiedzieli, że w Bradford jest jakiś park? Skąd wiedzieli gdzie on jest, skoro ja nawet tego nie wiedziałam i dlaczego nie chcieli wejść do domu?’, zasypywałam się pytaniami w myśli, kiedy bez żadnych oporów szłam razem z nimi, jak mniemam w stronę parku. Chociaż nie widzieliśmy się przez tyle czasu to żadne z nas się nie odezwało. Nie zapytało co słychać, nie opowiedziało nic o sobie. Chociaż chciałam im powiedzieć wszystko o nowej szkole, rodzinie, znajomych czy też Zaynie to czułam, że to nie jest dobry moment. Jeszcze nie teraz.

Znudzeni spacerowaliśmy po parku, który widziałam pierwszy raz w życiu a oni, zachowywali się jakby to wszystko było dla nich czymś normalnym, drugim domem.

W pewnym momencie, na jednej z ławek ujrzałam piątkę chłopaków, którzy zawzięcie o czymś dyskutowali. Uśmiechnęłam się do nich szeroko i łapiąc przyjaciół za nadgarstki, pociągnęłam w ich stronę. Zatrzymałam się przed nimi i zaczęłam przedstawiać każdego z osobna.

-Daphne, to jest Zayn. Zayn, poznaj Daphne – powiedziałam patrząc to na blondynkę to na bruneta. Kiedy moje oczy zatrzymały się na dłuższą chwilę na jego brązowych tęczówkach, jak zahipnotyzowana przyglądałam się im bez opamiętania.

Z tego błogiego stanu zachwytu wyrwał mnie szloch, szalony szloch przepełniony tęsknotą i żalem. Odwróciłam się gwałtownie w stronę, z której jak mniemam dochodził płacz. Spodziewałam się, że zobaczę tam dziewczynę, która szlocha z powodu straty chłopaka czy tez dziecko, któremu tata nie dał lizaka. Jednak obraz był całkiem inny, niż te co narodził się w mojej małej głowie.

Kilka metrów ode mnie znajdowała zapłakana dziewczyna, która wtulając głowę w ramię wyższego chłopaka, śpiesznym krokiem się od nas oddalała. Może widok nie byłby tym najgorszym i tak nie kuł w serce, gdyby nie fakt, że dwójką uciekających byli moi przyjaciele. Osoby, które jeszcze chwile temu ze mną spacerowały. Ze łzami w oczach spojrzałam na moich nowych znajomych. Uśmiechali się jakby nic złego się nie wydarzyło, jakby nic nie widzieli. Żyli we własnym świecie. Łzy spływały po moich policzkach. Ponownie spojrzałam  na oddalających się przyjaciół, którzy z minuty na minutę byli coraz dalej. Nie czekając chwili dłużej i nie zwracając uwagi na wołanie Zayna i reszty żebym się zatrzymała, że nie warto ich gonić, ruszyłam za przyjaciółmi.

-Daphne! Tom! – krzyczałam jak opętana, jednak oni mnie nie słyszeli a mój głos z chwili na chwilę tracił na sile aż kompletnie wygasł. Teraz już tylko leżałam na ziemi zrozpaczona i czułam jakbym spadała, w przepaść , jakbym leciała w nieznaną…

Gwałtownie otworzyłam oczy i rozejrzałam się dookoła. Na policzku czułam spływające powoli łzy, moje dłonie się trzęsły, a ciało okrywała gęsię skórka. Szybki oddech nie dawał ani na chwilę zapomnieć o koszmarze.

‘To był sen. Tylko sen, zły sen. Koszmar.’, powtarzałam sobie w myśli próbując opanować sytuację. Po chwili poderwałam się z kanapy i podeszłam do biurka, na którym leżał mój telefon. Szybko przejrzałam kontakty i wybrałam ten, który od kilku dni omijałam szerokim łukiem. Numer z irlandzkimi cechami, zatytułowany „Little D.”. Nie obchodziły mnie koszta, czy też konsekwencje tego, która godzina. Chciałam porozmawiać z przyjaciółką, którą powoli traciłam.

Jeden długi sygnał i nic. Drugi sygnał, zero. Trzeci sygnał, głęboki wdech chyba nic z tego nie będzie. Czwarty…

-Halo! – usłyszałam w telefonie cichy głos dziewczyny i kolejny raz dałam upust emocją. – Ann? Ann, kochanie to ty – słyszałam łamiący się głos przyjaciółki.

-Daphne, kocham cię, tęsknie za tobą… za wami – zaczęłam dławiąc się łzami. Nie mogłam opanować emocji. Nie chciała.

-Ann… Proszę cię nie płacz – powiedziała ponownie dziewczyna pociągając nosem – wiesz co, chyba powinnyśmy porozmawiać. Ale nie przez telefon, to nas za drogo wyniesie. Wejdź na skype’ a. – rzuciła na jednym wydechu i przerwała połączenie.

Nie zastanawiając się nawet chwili nad jej słowami, otworzyłam klapę laptopa i włączyłam program do rozmów online. Daphne była już dostępna i czekała tylko aż się pojawię.

-Co się dzieje? – powiedziała dziewczyna kiedy tylko nawiązałam połączenie.

-Tęsknie za wami – wyszeptałam i podciągając kolana pod brodę oplotłam je ramionami. – Dawno nie rozmawiałyśmy…

-Wiem Ann – szepnęła a za nią pojawiła się smuga światła. Ktoś otworzył drzwi i wszedł do pokoju.

-Z kim rozmawiasz? – usłyszałam znajomy głos i ponownie poczułam gęsią skórkę na ciele.

-Z Ann – odpowiedziała uśmiechając się delikatnie.

-O! Czekajcie na mnie! – krzyknął chłopak i zaczął biegać po pokoju. Po chwili pojawił się obok siostry siadając na niewielki stołku, która zabrał od jej etażerki z perfumami – Hej Mała! – uśmiechnął się szeroko do mnie a kolejna fala łez spłynęła po moim policzku. – Ej nie płacz! Wiem, że strasznie wyglądam ale nie miałam czasu się przebrać – zażartował a ja mimowolnie się uśmiechnęłam. Cały Tom, zero powagi.

-Pięknie wyglądasz – pochwaliłam go, chociaż T-shirt ubrudzony ketchupem nie należał do najseksowniejszych części garderoby.

-Ach bo się zarumienię! – zakrył twarz dłonią – Dobra, Mała. Opowiadaj co tam u ciebie? To w tle to jak mniemam twój nowy pokój, co? – zapytał a ja odsunęłam się z kadru, żeby lepiej mogli przyjrzeć się mojej nowej „posiadłości”.

-Tak to jest moja nowa willa, spadek po kuzynie Lucasie… - zaczęłam opowiadać. Najpierw skupiłam się na rodzinie, nowej rodzinie. Opowiedziałam im wszystko każdy szczegół. Jak wyglądają, co robią czy też czym się interesują. Nic nie umknęło ich uwadze. Kiedy tylko kończyłam, oni na nowo zasypywali mnie serią pytań. Później zaczęła się rozmowa na temat podróży, opowieści o Niallu, które idealnie przeszły w historię o poznaniu całej paczki przyjaciół i Zayna. Jednak, kiedy wypowiedziałam imię bruneta moje policzki oblały się szkarłatem, co oczywiście nie umknęło uwadze młodych Morgensternów.

-Zayn? Podejrzewa, że cholernie przystojny – poruszył zabawnie brwiami Tom, a ja robiąc poważną minę skarciłam go wzrokiem, zęby po chwili roześmiać się widząc dezorientację chłopaka.

Właśnie na takich rozmowach spędziłam wieczór. Opowiadałam wszystko, śmiałam się i płakałam na zmianę dokładnie tak samo jak kilka tygodni temu, jak przed przyjazdem do Bradford, jak przed okropnym wypadkiem, który na zawsze zmienił moje życie, życie które powoli zaczynało wracać do normy.

______________________________________________

Witam wszystkie czytelniczki, które wytrwale czekały na kolejny rozdział! Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Przepraszam, że tak długo i podejrzewam, że byłoby jeszcze dłużej gdyby nie Gabriella, która zaczęła mnie szantażować! :D To jej powinniście dizękować.
Nie wiem kiedy kolejny rozdział, może za kilka dni a może dopiero po 27 kwietna po egzaminach ;/ Dziękuję, że jesteście ♥. A teraz uciekam bo mama mnie zgania z komputera. Krótko i tresciwie.